Istnieją horrory, które zapisują się w naszej pamięci jako wyjątkowo obrzydliwe i krwawe; istnieją horrory, które zapisują się w naszej pamięci jako zabawnie obrzydliwe i krwawe; i istnieją horrory, które zapisują się w naszej pamięci jako nieobrzydliwe i niekrwawe, a jednak niepokojące. Do takiego rodzaju horrorów należą Ptaki Alfreda Hitchcocka z 1963 roku. Są podszyte strachem i niepokojem, chociaż nie leją się tam hektolitry krwi; uczucie grozy wywołuje w widzu fakt, że historia przedstawiona nam przez brytyjskiego reżysera, mistrza suspensu, mogłaby się wydarzyć naprawdę… i bylibyśmy wobec takiego obrotu wydarzeń bezradni.
„Słowa, słowa, słowa…” 